🇵🇱🇧🇻 zaimki dzierżawcze (eiendomspronomen)
0 18 flashcards noknok112000
| Question | Answer | |||
|---|---|---|---|---|
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” - ja). Używa się go w odniesieniu do rzeczy lub osób, które należą do mówiącego. ● Dla rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ●
|
● W polskim „mój” jest używane w odniesieniu do rzeczy w liczbie pojedynczej, rodzaju męskiego, żeńskiego, jak i nijakiego. W języku norweskim natomiast min stosuje się tylko w przypadku rzeczowników rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ●
|
|||
|
● Jest formą zaimka dzierżawczego odnoszącą się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” – ja). Jest to forma używana w odniesieniu do rzeczowników rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej, szczególnie w mowie potocznej. ●
|
● "Mi" jest formą używaną głównie w mowie potocznej i w przypadku rzeczowników rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej. W formalnym norweskim "min" jest bardziej powszechne, ale "mi" spotyka się w codziennym użyciu, szczególnie w języku mówionym. ●
|
|||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” – ja). Używamy go z rzeczownikami rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej. ●
|
● Choć tłumaczymy to na polski jako „mój” (np. „mój problem”, „moje mieszkanie”), w języku norweskim jest to forma odnosząca się do rzeczownika nijakiego, co może być mylące, ponieważ w polskim „moje” zazwyczaj odnosi się do liczby mnogiej. ●
|
|||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby pojedynczej („jeg” – ja), ale używamy go w liczbie mnogiej lub w odniesieniu do rzeczowników rodzaju męskiego, żeńskiego i nijakiego w liczbie mnogiej. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do drugiej osoby liczby pojedynczej („du” – ty). Używa się go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ●
|
||||
|
● Jest potoczną formą zaimka dzierżawczego din (twój), który używamy w odniesieniu do rzeczowników rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej. Forma ta jest bardziej popularna w mowie codziennej, szczególnie w mniej formalnym kontekście. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do drugiej osoby liczby pojedynczej („du” – ty) i używamy go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do drugiej osoby liczby pojedynczej („du” – ty) i jest używane w odniesieniu do rzeczowników w liczbie mnogiej, niezależnie od rodzaju. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej, mężczyzny. Używamy go, aby wskazać, że coś należy do mężczyzny lub chłopca, o którym mówimy ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej, kobiety. Używamy go, aby wskazać, że coś należy do kobiety lub dziewczyny, o której mówimy. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby mnogiej („de” – oni/one) lub do drugiej osoby liczby mnogiej („dere” – wy). ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby mnogiej („vi” – my). Używamy go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju męskiego i żeńskiego w liczbie pojedynczej. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby mnogiej („vi” – my). Używamy go w odniesieniu do rzeczowników rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej takich jak et hus (mieszkanie), et barn (dziecko), et bilde (obrazek).
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do pierwszej osoby liczby mnogiej („vi” – my). Używamy go w odniesieniu do rzeczowników w liczbie mnogiej, niezależnie od rodzaju. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (on, ona, to). Używamy go, gdy właściciel rzeczy i podmiot zdania to ta sama osoba (np. „on” i „jego”, „ona” i „jej” w jednym). ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (ona). Stosujemy go, gdy właściciel i podmiot są tą samą osobą i odnosi się tylko do rzeczowników rodzaju żeńskiego. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (on, ona, to). Używamy go, gdy właściciel i podmiot są tą samą osobą i dotyczy to rzeczowników rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej. ●
|
||||
|
● Jest zaimkiem dzierżawczym odnoszącym się do trzeciej osoby liczby pojedynczej (on, ona, to). Używamy go, gdy właściciel i podmiot są tą samą osobą, a rzecz, o której mówimy, jest w liczbie mnogiej. ●
|
||||
