słoneczna aleja, do str. 50

Przy krótszym końcu Alei Słonecznej) powstała w

1999 roku, równolegle z osnutym na tych samych motywach scenariuszem do komedii Sonnenallee. Film w reżyserii Leandera Haussmanna cieszył się w Niemczech ogromną popularnością: zebrał ponad 2,5 miliona widzów

wydarzenia na Konferencji Poczdamskiej w 1945 roku

Józef Stalin, Harry S. Truman i Winston Churchill, którzy omawiali podział Niemiec, a konkretnie Berlina

Alei Słonecznej, jednej z głównych ulic Berlina, której podział stał się punktem spornym między Stalin'em a Truman'em.

Stalin, domagał się tej ważnej ulicy, jednak Truman odrzucił jego żądania, do rozmowy wkroczył Winston Churchill, który, przyznał Stalinowi symbolicznie 60 metrów Alei Słonecznej

Aleja Słoneczna numeracja

od 379

Micha wierzy, że krótszy koniec Alei Słonecznej (część jego dzielnicy) jest szczególnie ważny w historii, zarówno teraz, jak i w przyszłości. Micha tworzy swoją teorię, która mówi,

że legendarne budynki Q3a, w których mieszkają głównie nowożeńcy, to miejsce szczególne, ponieważ to właśnie w tych małych, ciasnych mieszkaniach rodzą się dzieci, a życie staje się jeszcze bardziej skomplikowane.

Micha, nie mogąc wytrzymać ciasnoty, zaczyna spędzać czas na ulicy, gdzie spotyka innych ludzi, którzy przeżywają podobne trudności. Micha ma poczucie, że wszyscy oni mają

wspólny "potencjał" – choć nie do końca rozumie, co to oznacza, czuje, że ich podobne życie w ciasnych warunkach łączy ich w jakiejś wspólnej idei. Micha ma nadzieję, że w przyszłości, gdy dorosną, będą mogli zmienić swój los.

Najczęściej Micha przynosił nowe piosenki na plac zabaw – jak tylko nagrał je z programu

SFBeat Rozgłośni Wolny Berlin, Z

Zakazane piosenki

Hiroshima, Je t’aime albo Rolling Stonesi, Moscow, Moscow zespołu Wonderland

zakazany używa się w języku młodzieżowym, kiedy niepełnoletni użytkownik języka chce dać wyraz swojemu

zachwytowi, odezwał się Okularnik który przeczytał już tak dużo, że nie tylko zepsuł sobie oczy, ale był też w stanie bez najmniejszego wysiłku formułować wręcz arogancko długie wypowiedzi.

słowa wyrażające akceptację

klawo albo byczo, bombowy albo fajowy, zakazany szałowy, w dechę, bezbłędny,

paszport, który został zgubiony, należy do niejakie

Heleny Rumpel

Mario miał najdłuższe

włosy,

„Dzień dobry, sierżant

Horkfeld, kontrola dokumentów. Dowód proszę”.

szef policji osobiście pobiegł naprzód, żeby zasypać kolumny uderzeniami gumowej pałki, a minister spraw wewnętrznych

wyciągnął swój służbowy pistolet i w samym środku piosenki rozstrzelał magnetofon. A później obaj do spółki zerwali posterunkowemu z ramion jego nowiuteńkie pagony chorążego

Miriam od niedawna była w szkole, do której chodzili Micha, Mario i cała reszta. Nikt nie miał dokładnych wiadomości na jej temat. Dla wszystkich była obcą, piękną i zagadkową dziewczyną. Miriam była nieślubnym dzieckiem, ale i tego nikt nie wiedział

Ślub miał się odbyć w Berlinie, a ojciec Miriam nie znał za dobrze tego miasta. Po drodze z Dessau źle skręcił przy Adlergestell, dalej pojechał Baumschulenstrasse i nagle jego trabant zatrzymał się przed przejściem granicznym przy Alei Słoneczne

choleryczny ojciec Miriam zrobił taką awanturę, że pogranicznicy zajęli się nim dokładniej. Był tak długo przesłuchiwany, że

nie dojechał na czas do USC, a zanim nadszedł nowy termin ślubu, Miriam zdążyła, już przyjść na świat.

Kiedy urodził się jej młodszy brat, Miriam nie miała już wątpliwości, że

rodzice się rozwiodą. Ojciec nie był całkiem normalny – kiedy czasami się przed nim zamykały, wywalał drzwi kopniakami albo urządzał na ulicy takie krzyki, że Miriam i jej matka musiały się okropnie wstydzić

Miriam zachowuje się po prostu jak każde normalnie obciążone dziecko z rozbitego małżeństwa, zamknięta w sobie, nie ma żadnego celu i jest pesymistyczna

widywano ją, jak wsiadała na motor, który podjeżdżał pod dom akurat, gdy wychodziła z bramy. To był motor marki AWO, naprawdę można było nim szpanować. AWO jako jedyny motocykl w całym bloku wschodnim miał silnik czterosuwowy,

Ani Micha, ani Mario, ani Gruby czy Okularnik nie mieli motocykla lub choćby motoroweru

tylko Kudłaty miał składaka

Nawet jawa 350, która przynajmniej miała dwa cylindry, nie mogła się równać z niskim

spokojnym warkotem AWO.

Mario też był zakochany w Miriam, ale, w przeciwieństwie do Michy

Mario też był zakochany w Miriam, ale, w przeciwieństwie do Michy

Długie tygodnie i miesiące nie mógł się przełamać, żeby się do niej odezwać. A kiedy nadarzała się okazja,

kiedy na przykład stała przed nim w kolejce do stołówki szkolnej, wtedy uciekał.

Brat miał dopiero dziesięć lat, ale wiedział już dokładnie, ile jego informacje były warte. Kazał sobie nawet za nie płacić – resorakami. Kiedy ktoś chciał coś od niego usłyszeć na temat Miriam, pytał od razu: „A masz matchboxa?”

uczniowie starszych klas stali się ekspertami w dziedzinie miniaturowych aut, Lamborghini Countacha albo Road Dragstera

auta

Kennel Truck, Maserati, Monteverdi Hai, Road Dragster, Lamborghini Countacha

haśle wiszącym w holu szkoły

PARTIA I KLASA ROBOTNICZA RÓWNYM KROKIEM W PRZYSZŁOŚĆ!

zamiana w PARTIA I KLASA ROBOTNICZA RÓWNYM KROKIEM W PRZYSZŁOŚĆ!,

zamienił w odpowiednim miejscu litery KI NA CZ, Mario Ostatnim razem usłyszał: Jeszcze jedna taka sprawka i zabierzemy się za ciebie”I

Mario chciał zrobić maturę albo przynajmniej znaleźć jakąś praktykę jako mechanik samochodowy, a tu nagle otwierała się przed nim kariera

betoniarza, tokarza albo fachowca od wtryskarek

ballada Schillera Rękojmia

młodzieniec wiernie służy i ma ukochaną, która zostaje zabita, ale i tak trzyma się przysięgi

PARTIA I KLASA ROBOTNICZA RÓWNYM KROKIEM W PRZYSZŁOŚĆ!, to hasło przypisywano

Leninowi

dyrektorka, którą pokarało nazwiskiem

Erdmute Löffeling

Micha nie mógł się wymigać – musiał odpokutować i przygotować przemówienie o

marksizmie-leninizmie.

Bał się, że Miriam zapamięta go tylko jako

„tego od czerwonego przemówienia”, więc postanowił zwrócić na siebie uwagę przed referatem.

Miriam spóźniła się i usiadła z koleżanką, którą wszyscy nazywali

„Szrapnel”, bo kiedyś jakiś złośliwiec powiedział, że jej twarz musiała zostać zniszczona wybuchem szrapnela

wschodni szlagier najgorszego gatunku. Okropny, najokropniejszy czeski akcent. Parkiet opustoszał błyskawicznie. Miriam i Szrapnel

przerwały na chwilę trajkotanie, zerknęły ukradkiem na Michę i parsknęły śmiechem

Obściskiwacz nosił koszulkę z Gimnazjum im. Johna F. Kennedy’ego: Miriam zadawała się z typem z Berlina Zachodniego. Erdmute Löffeling zrobiła okropną scenę.

Chłopak z Zachodu został od razu wyrzucony, a Miriam skazana na wygłoszenie referatu

Kudłaty na fizyce, zapytany o procedury podczas wybuchu bomby atomowej, odpowiedział

żartobliwie, ale dostał tylko jedynkę

Mario na wuefie rzucił granatem zaledwie cztery metry

w ramach kary musiał zrobić 50 pompek.

Gruby został przyłapany na majstrowaniu przy stojaku z flagami, ale zamiast referatu dostał zadanie

noszenia wielkiego sztandaru podczas pochodu 7 października, co okazało się prawdziwą męczarnią, bo lało jak z cebra.

Micha i Miriam spotkali się w ciemnościach za sceną auli. Miriam spóźniła się, a na scenie trwał długi, nudny referat pełen procentów. Micha, czekając na swoją kolej, zaniemówił, gdy Miriam

pojawiła się bez koszuli FDJ, by szybko założyć bluzę.

ona nagle zmieniła temat, mówiąc, że ludzie z Zachodu całują inaczej. Nagle nachyliła się w jego stronę, a on wstrzymał oddech... W tym momencie wywołano ją na scenę. Odchodząc, szepnęła:

Kiedyś ci pokażę!” i zniknęła w świetle reflektorów.

Micha zamiast trzymać się tematu, popłynął w poetyckie uniesienia o miłości i rewolucji, prowadząca spotkanie stwierdziła: ewolucjonista może być namiętny”. Po zebraniu Miriam podczas swojego przemówienia

skrzyżowała palce za plecami. „Teraz mamy wspólną tajemnicę” – powiedziała z uśmiechem i odeszła.

Matka Michy, Doris, mawiała:

„To ja trzymam ten cały bajzel w kupie!

odzina obejmowała też starsze rodzeństwo Michy:

Bernda i Sabine.

Bernd trafił do wojska, choć prawie go to ominęło – urodził się 29 lutego i początkowo nie dostał wezwania. Kiedy w końcu się zgłosił, komisja wojskowa nie była zachwycona jego podejściem

Po wcieleniu Bernd zaczął mówić jak wojskowy, co bawiło i martwiło rodzinę.

Mieszkanie Kuppischów było ciasne. Pan Kuppisch, motorniczy, miał

nieregularne godziny pracy, co utrudniało życie rodzinne. Micha zazdrościł Okularnikowi – jego ojciec, inżynier, wracał punktualnie o 16:55.

Sabine miała wielu „stałych” chłopaków, których Micha nazywał „Aktualnymi”. Raz ojciec przyłapał ją na wypełnianiu wniosku

o przyjęcie do partii. Zareagował, używając dokumentu jako podpórki pod chybotliwy stół.

W ciasnym mieszkaniu mieścił się jednak wielki fotel – ulubione miejsce wujka Heinza z Zachodu. Heinz często przemycał drobne towary, jak żelki czy czekoladę, choć panikował na myśl

o większym przemycie, np. płytach czy modelach aut.

Pan Kuppisch nie ufał sąsiadowi, który czytał „ND” i miał telefon – dla niego to dowód na powiązania ze Stasi. Często chciał pisać

petycje, na co pani Kuppisch reagowała: „Ale uważaj, Horst, tylko uważaj!”.

Pewnego dnia Heinz znalazł w gazecie artykuł o szkodliwości azbestu, co przeraziło rodzinę – mieszkali tam już 15 lat! Pan Kuppisch

znów zapowiedział petycję.

Pani Kuppisch miała ambitne plany dla Michy – chciała, by studiował w Moskwie. Żeby się tam dostać, musiał być

wzorowy we wszystkim. Dlatego ojciec musiał zacząć czytać „ND” przy oknie, by wszyscy widzieli.

ND

"Neues Deutschland", czyli gazety, która była organem prasowym rządzącej w NRD partii

SED

Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec

W takich sytuacjach Micha zawsze porównywał swoich rodziców do małżeństwa

Rosenbergów w Sing-Singu

Pewnego razu Heinz przemycił dla pani Kuppisch parę butów, które były wypchane

starymi gazetami. Pan Kuppisch z zaciekawieniem rozprostował zmiętą stronę „BILD-Zeitung”

Tymczasem Mario i Micha coraz bardziej angażowali się w swoje role, ich kreacje stawały się przerysowane i teatralne –

zwijali się z bólu, rozgrzebywali w rozpaczy kosze na śmieci, udawali nagłe ataki albo bili się o listek sałaty leżący przed sklepem warzywnym.

Gdy jednak zauważył, że przez okna klatki schodowej naprzeciwko może zaglądać do szkoły tańca, schował się tam i z ukrycia obserwował rozwój wydarzeń w sali. Zobaczył dwa ustawione naprzeciwko siebie rzędy krzeseł

w jednym rzędzie siedziało około dwudziestu starannie uczesanych panów, a w drugim taka sama liczba wystrojonych pań.

Pani Schlooth, nauczycielka tańca, była damą o wyraźnej nadwadze, w szpilkach, tlenioną na blond, której asystowało dwóch młodocianych tancerzy turniejowych w obcisłych kombinezonach. Micha nigdy wcześniej nie potrafił rozpoznać

pedała; zawsze był ktoś, kto mu mówił: ten i ten to pedał. Ale gdy Micha zobaczył tych dwóch tancerzy turniejowych, miał już gotowy obraz pedała –

Pedzie turniejowe rozdzielały czasami jakąś parę i każdy z nich tańczył chwilę z jedną połową pary, zawsze jeden z dwudziestu panów tańczył z pedziem turniejowym. podzielone pary po ponownym połączeniu

nie tańczyły ani trochę lepiej. Micha był w stanie to zrozumieć: on też, gdyby mu przyszło tańczyć z mężczyzną, byłby tak spięty, że niczego by się nie nauczył.

Kuppisch Micha musiał zakładać do szkoły tańca porządne ubranie. A jedynym porządnym ubraniem, jakie posiadał, był garnitur z

Jugendweihe, jego świeckiej konfirmacji. Z tym że Micha urósł w ciągu roku dziesięć centymetrów, i jego kusy garniturek wywoływał za każdym razem wyjątkowe wrzaski na platformie widokowej.

Doszło do przepychanek i kilku upadków. Micha jako pierwszy znalazł się przy Miriam. Micha ani trochę nie umiał tańczyć. Ciągle deptał Miriam po nogach

Jej życzenie się spełniło: zgodnie z przyjętym zwyczajem Micha musiał po jednym tańcu przekazać ją dalej. Następnym partnerem Miriam był Mario. Wcale nie był lepszy

Micha na każdej lekcji starał się zapewnić sobie ostatni taniec z Miriam. utrzymał w tajemnicy swą taktykę, był przygotowany stosik płyt. Wystarczyło policzyć płyty - ile tytułów będzie granych, krzesła z paniam

żeby na ostatni taniec przypadła mu Miriam

Micha przez 8 kawałków nie miał żadnych skrupułów, mógł partnerki maltretować, deptać albo nawet przewracać Wkrótce Micha zaczął się cieszyć złą sławą, szeptano za nim

postrach dziewcząt”. Jego tancerki pokazywały sobie nawzajem obrażenia, jakie odniosły, tańcząc z nim. Ale Micha traktował je jak materiał ćwiczebny.

Dopiero przy ostatnim tańcu, z Miriam, Micha chciał być dobry. I to mu się rzeczywiście udawało. Może dlatego, że jako jedyny przezwyciężył paniczny lęk przed pedziami turniejowymi i rzeczywiście potrafił wyciągnąć korzyści z tańców z nimi. Miriam

mianowała go w końcu najlepszym tancerzem. Po ostatniej lekcji, po nauce tanga, zapytała go, czy nie chciałby iść z nią na bal końcowy.

Uradowany powodzeniem swoich kalkulacji, przeoczył jednak, że w ciągu ostatnich tygodni cztery razy zaczynał od

Szrapnela, przy walcu, boogie woogie, charlestonie i rumbie. Szrapnel myślała więc teraz, że to ona jest wybranką Michy

Kudłaty nie interesował się tańcem, tylko muzyką – a konkretnie Rolling Stonesami. Gdy inni chodzili na kursy tańca, on szukał idealnej kopii

Exile on Main Street

Usłyszał, że Franki, lokalny twardziel, miał wszystkie albumy Stonesów. Poszedł do niego, ale Franki już się płyty pozbył – wymienił ją na

coś innego ze Strausberskim Hipisem.

Kudłaty wyruszył więc do Strausbergu, ale Hipis również nie miał już Exile

przekazał ją Bergmannowi za Zappe i Zeppelinów

Bergmann, obawiając się rewizji, ukrył album w

kładce radzieckich chórów wojskowych

ego dziewczyna, wściekła z powodu jego niekończących się pobytów w wojsku

rozbiła płyty w przypływie gniewu.

Kudłaty usłyszał o Kanciarzu – dealerze płyt zdobywającym zachodnią muzykę niejasnymi metodami.

Kanciarz faktycznie miał Exile, w idealnym stanie i zafoliowane, ale zażądał trzystu marek. Kudłaty nie miał takich pieniędzy

Franki

Stanęło w nich wielkie wytatuowane bydlę z recydywą wypisaną na twarzy i spojrzało na Kudłatego

ergmann trafił do wojska, gdzie prześladował go pech, Najpierw świeca dymna odpaliła mu w kiblu

źle naprowadzał czołg, tak że czołgista przy wycofywaniu załatwił popiersie Gagarina, Bergmann zapomniał nawet swojego pancerfausta w knajpie, zostawił go w kącie

Kanciarz, chudym dealerze płyt, mówili, że pracuje dla Stasi, inni, że dla trzech tajnych służb naraz, a jeszcze inni twierdzili, że wynajduje dyplomatom dziewczyny chętne na imprezy topless.

Kanciarz wozi po prostu niższy personel ambasad nad morze i za to dostaje od nich zachodnie rzeczy. mimo zmierzchu dealer miał na nosie okulary słoneczne.